Er is veel te doen over Chemours. Ongerustheid en boosheid strijden om voorrang bij veel inwoners van Dordrecht en de omliggende gemeenten onder de rook van de chemiereus aan de Merwede. In 2017 wonnen de journalisten Ingrid de Groot en Peter Groenendijk al eens de ‘Tegel’, een journalistieke prijs voor hun artikelen over Dupont en Chemous. De film ‘Dark Waters’ (2019) over de giftige lozingen van Dupont in de Verenigde Staten trok ook in Dordrecht volle zalen. Zembla besteedde recent aandacht aan de giftige stoffen die Chemours in Dordt uitstoot, loost en stiekem laat weglekken zonder het te melden.
Wij weten natuurlijk al heel lang dat er risico’s kleven aan de aanwezigheid van zo’n chemieconcern dichtbij woonwijken. Hoewel er natuurlijk nog behoorlijk wat uitbreiding rondom het bedrijf is gerealiseerd terwijl die risico’s toch al aardig in kaart waren gebracht. Al weken achtereen, maandenlang zelfs, protesteren inwoners bij de poort van het bedrijf tegen de verontreiniging. Na Zembla buitelden ook lokale politici over elkaar heen om blijk te geven van hun verontwaardiging. Er gaan stemmen op het bedrijf tot sluiting te dwingen en op de dag dat de directie van het bedrijf in de Tweede Kamer aan de tand gevoeld wordt, meldt AD de Dordtenaar een nieuwe illegale lozing bij het bedrijf en overweegt de provincie Zuid Holland een dwangsom op te leggen.
De afgelopen decennia is de vergunde lozing en uitstoot van schadelijke stoffen al van werkelijk honderden kilo’s teruggebracht naar een paar kilo per jaar. Eerlijk gezegd lijkt mij dat een oncontroleerbare en niet handhaafbare hoeveelheid. Hoewel kan de omgevingsdienst nou ooit meten of er 4, 40 of 400 kilogram per jaar aan PFAS-achtige rommel in de directe omgeving beland.
Toch ben ik om meerdere redenen niet voor een gedwongen sluiting. Het is natuurlijk één van de grotere werkgevers in de stad en een gedwongen vertrek van de chemiereus lijkt mij de kortste route naar een debacle waarbij het uiteindelijke opruimen van de rotzooi en sanering van de grond en de kosten daarvoor op het bordje van de gemeente terecht komen. Ik ben er sowieso al bezorgd over of het bedrijf niet met slinkse splitsingen en de verkoop van bedrijfsonderdelen probeert de aansprakelijkheid voor toekomstige saneringen af te wenden.
Mevrouw Lemaire gaf overigens in de Tweede Kamer geen krimp. Zo staat te lezen in AD de Dordtneaar. De onrust is volgens haar het gevolg van verkeerde informatie en uit onderzoek van het RIVM en de GGD blijkt dat het aantal ziektegevallen in Dordrecht en omgeving niet hoger is dan elders in ons land. “Wij moeten bij de feiten blijven”, luidt haar mantra. Het bedrijf is inmiddels een charmeoffensief begonnen met reclames op abri’s en wervende filmpjes op de socials.
Wat natuurlijk wringt is dat de lokale politici weinig meer kan doen dan woorden geven aan hun verontwaardiging. De provincie en het rijk gaan er feitelijk over. De omgevingsdienst verzorgt het toezicht. De gemeente is slechts gastheer van een gast die zich weinig hoffelijk gedraagt en die veel rommel maakt.
De publieke opinie keert zich tegen het concern, zoals dat bijvoorbeeld ook bij Tata Steel gebeurde.
Het is ongewis wat daar het effect van is en wat er allemaal nog te gebeuren staat, maar het krijgt ongetwijfeld een staartje op De Staart.
