Ik fietste over de Groenmarkt en groette een goede vriendin van me. Ze stond te praten met een verontwaardigd gesticulerende dame. Ik ving op: “Dan maken ze iets kapot en dan noemen ze dat kunst!” Kon niet missen natuurlijk. Het ging over de muur met smeedijzeren hek, een monument uit 1904 dat de tuinafscheiding vormt bij het Dordts museum.
Kunst. Het houdt de gemoederen vaak bezig. “We Willem ‘m niet!” werd opgevolgd door “We Willem ‘m wel!” De grote groene hulk Van Oranje kwam er. Godvergeten slordig vergat men ‘Oudewater’ in de sokkel te beitelen. Dordrecht was weer een kunstwerk rijker. In de pijplijn zitten nog eerbetonen aan Otto Dicke, Cees Buddingh’, Top Naeff en vast nog wel een rijtje Dordtse grootheden die volgens de diverse comité’s een standbeeld verdienen.
Maar nu maakt iedereen zich druk over een trekschuit die door de muur bij de museumtuin moet worden getrokken. Je kan niet over straat fietsen of je hoort er wel iemand over fulmineren. Maandag jl. vergaderde de monumenten- en welstandscommissie erover. Ik volgde de gedachtenuitwisseling online en deze commissie kwam uiteindelijk tot een positief oordeel. Eén van de argumenten: “het voegt een verhaal toe aan de stad”. Dat zag ik Bart van Aanholt van de bibliotheek ook al op Facebook melden.
Eerlijk is eerlijk. Als ik Edward Clydesdale Thomson erover hoor vertellen of Peter Schoon, de baas van het Dordts Museum (en het zieltogende Hof van Nederland), het hoor uitleggen, word ik enthousiast over het idee de route tussen het museum en ‘t Hof te markeren met tot kunst geüpgrade brokstukken van die trekschuit. Ik zag de schuit gebouwd worden in de Biesboschhal, waar ik wekelijks een uitzending maak voor Via Cultura. Ik had de kunstenaar een paar keer in m’n praatprogramma; het is een gedreven en sympathiek mens.
Ik zie graag verhalen toegevoegd worden aan de stad. Da’s prachtig. Het verhaal van de blunder van het vergeten Oudewater op de sokkel van die opgeblazen groene prins is boeiender dan dat hele beeld.
Ze buitelen dan ook nu over elkaar heen. De voor- en tegenstanders van kunst die een monumentale muur doorklieft als een boeg die de golven in de rivier breekt. Columnist Kees Thies – donderdag a.s. mijn eerste gast in de serie Via Cultura Zomereditie van dit seizoen – toonde zich niet enthousiast.
Kunst hoort mensen of de stad in de ziel te raken. Dat lukt! Of iets kunst is of kitsch, of zelfs kwatsch; ik laat het graag over aan de deskundigen. Of die schuit straks door die muur wordt gesleept is uiteindelijk aan de wethouder die over cultuur gaat. Zou die er al van wakker liggen? Schaart hij zich achter het advies van de welstandscommissie en het te verwachten oordeel van de Rijksdienst die over monumenten gaat? Wil die de komende jaren met zijn kleinkinderen door de Museumstraat lopen en naar een kunstzinnig beschadigd hekwerk kijken waarin brokstukken liggen van een uiteengevallen schuit en dan zeggen: “Kijk, lieve kinderen, daar heeft opa voor gezorgd!” Dat gat in de Visbrug mislukte; ik ben benieuwd of dit gat er wel komt.
Gelet op de actualiteitswaarde plaatste ik mijn wekelijkse bijdrage op deze site een dagje eerder dan gebruikelijk.
