Ik ben even ons eiland af.
Ik ben even het eiland op.
Terschelling. In een hotelletje aan de voet van de Brandaris. Na veel te lange tijd terug op het eiland waar ik vroeger Hessel graag hoorde zingen.
Het eilandgevoel is mij, bewoner op het eiland van Dordt, niet vreemd. De woorden van Cees Buddingh’ zijn stevig in m’n geheugen verankerd:
“Hier, op dit eiland,
dat sinds lang geen eiland meer is:
drie bruggen, twee tunnels,
heb ik alles zich af zien spelen
wat zich op aarde maar afspelen kan.
In dit kleine pannenkoekplatte driehoekje
tussen Willemsdorp, Kop van ’t Land en Groothoofd.”
Zondag bezoekt Mark Rutte Dordt. Hij schijnt te gaan speechen op de Visbrug. De gebroeders De Witt kijken altijd al een beetje verslagen. Als het hen zou lukken, draaiden ze zich vast om. Rutte trapt de campagne af in Dordrecht en zal ongetwijfeld een paar keer het begrip ‘linkse wolk’ gebruiken. Want hij voorziet een tweestrijd tussen de PvdA en GroenLinks in de ene hoek van de boksring en de VVD in de andere hoek. Bij de match zelf is Jeroen Pauw de scheidsrechter. Niets aan de witte wolk deugt volgens de premier. Maar na 30 mei als de Eerste Kamer een nieuwe samenstelling kent, dobbert zijn kabinet stuurloos rond op een kurk die bestaat uit PvdA en GroenLinks.
Ik ben benieuwd of Dordt massaal uitloopt voor Rutte en of er niet al te veel kritiek opklinkt vanuit het aanwezige publiek.
Uit voorzorg blijft ik nog even waar ik nu zit. Op dat andere eiland waarvan ik houd.
Totdat ik zeker weet dat in Dordt de rust is weergekeerd.
