Leon Vink. Foto: Ilse Schrier

Tekst en interview John Peters. Foto en video: Via Cultura

Wanneer Leon Vink mij aanspreekt of ik lootjes wil kopen voor de honkbalclub van zijn broer moet ik hem helaas nee verkopen. Honkbal is niet mijn sport en ik heb al lang geleden bepaald waaraan ik mijn centjes doneer. Bovendien heb ik tegenwoordig nooit cash op zak. Al moet ik goed oppassen dat ik dat niet als uitvlucht gebruik wanneer er iemand met een rammelende collectebus voor mijn deur staat, want tegenwoordig zijn collecteurs steeds vaker voorbereid op een cash-loze maatschappij. Ik heb ze al met een pinapparaat en met en met een QR-code aan de deur gehad en zeg dan maar eens “nee” zonder je geloofwaardigheid te verliezen.

Ook Leon blijkt mee te doen aan een moderne manier van geld inzamelen. Hij fietst voor het goede doel. Er zijn vele sponsor loop- en fietstochten in binnen en buitenland en grote groepen trekken zelfs naar legendarische cols in Frankrijk als de Alpe d’Huez en de Mont Ventoux. Het is een populaire manier van geld inzamelen omdat het je eigen gezondheid en prestatie koppelt aan een goed doel. Je laat zien dat je bereid bent “een inspanning te leveren voor het welzijn van een ander”.

Leon fietst samen met oud-militairen met PTSS oftewel “Post-traumatische Stress-stoornis” om geld in te zamelen voor mensen met kanker. Leon is twee jaar geleden met de groep in Zweden geweest, waar ze meer dan anderhalf miljoen euro opgehaald hebben en daar is Leon maar wat trots op. Het is een geweldige belevenis met een groep te fietsen in het buitenland en een ervaring die niemand je meer afneemt.

Leon is iemand die altijd en overal voor iedereen in de weer is. Het woordje “nee” zit niet in zijn vocabulaire. Wanneer zijn telefoon gaat tijdens het interview kan hij dan ook de verleiding niet weerstaan om de telefoon op te nemen. Het is zijn moeder die hem eraan herinnert dat hij de hond nog uit moet laten. Wanneer hij de telefoon neerlegt en zijn excuses aanbiedt voor het oponthoud stel ik hem nog twee vragen. Daarna maakt hij snel de microfoon los die aan zijn jas vastgeklikt zit en gaat er als een haas vandoor. Wellicht onderweg naar huis om de hond uit te laten, tenzij er iets tussendoor komt onderweg dat ook nog even gefikst moet worden.