Nee, ik heb geen kater en als ik me brak voel, is dat niet omdat ik te diep in het glaasje heb gekeken. Dat ik af-en-toe iets voel dat op een kater lijkt, komt voort uit de manier waarop het Dordtse college van B&W communiceert met de gemeenteraad en de commissies.
Die communicatie is stelselmatig te laat en gebeurt pas als alles in kannen en kruiken is. Vaak staan de plannen eerder in AD de Dordtenaar dan op de agenda van commissie of gemeenteraad.
Laatste voorbeeld daarvan is het ‘stoere appartementencomplex dat tussen de Biesboschhal en het huisje van Brugwachter Teus langs het Wantij zal verrijzen. Hoewel we onlangs in de lokale politiek nog uitgebreid spraken over allerlei ontwikkelingen rondom de monding van het Wantij komt het nieuws over dit gebouw een beetje als een konijn uit de hoge hoed. Het lijkt Dordrecht te ontbreken aan een uitgebalanceerde visie op stadsontwikkeling. Mecanoo heeft weliswaar voor de Spoorzone een goede visie ontwikkelt; die heldere aanpak ontbreekt op andere markante plekken in de stad.
De Dordtse voorliefde voor ‘stoere gebouwen’ leidt tot kloeke volumes van kolossale schoenendozen. Imposante gevelwanden. Een te stenige gebouwde omgeving die daardoor kil aanvoelt. In dit geval dan ook nog direct grenzend aan een monument, dat tot het industriële erfgoed van de stad behoort. Tot welke onooglijke constructies zoiets leidt, is dagelijks te zien bij het prachtige gebouw ‘De Holland’ van architect Sybold van Ravesteyn. Het kantoorgebouw dat daar pal achter werd gebouwd, inmiddels herontwikkeld als wooncomplex, doet afbreuk aan het gebouw waar het Nationaal Onderwijs is gehuisvest en aan het doorkijkje vanaf de Burgemeester de Raadtsingel richting Grote Kerk daarachter hoogte van de Krispijntunnel.
Eenzelfde debacle dreigt voor de Biesboschhal als ik de in de krant afgedrukte artist impression bekijk. De vraag of de hal waarin ooit scheepsbouw plaatsvind en de iets verderop gelegen kraanbaan terecht een monumentale status hebben, parkeer ik maar even. Die keuze is echter gemaakt en bij die keuze hoort de dure plicht deze monumenten de ruimte te geven om optimaal tot hun recht te laten komen.
Gebeurt dat niet dan levert dat menigeen ongetwijfeld een kater op. Zoals ook het ineens stilgelegde verkoopproces van de Biesboschhal maakte dat ik mij een beetje brak voelde.
