Wanneer je over de Oranjelaan de Staart binnen rijdt ligt aan je linkerhand een soort schuurtje, een laag gebouw met een flauw puntdak, waar altijd mensen rondhangen. Al lang vraag ik mij af wat er in het gebouw gebeurt, dus ik grijp de kans om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Buiten zitten allemaal Turkse heren en wanneer ik zeg wat we komen doen, verwijzen ze ons naar binnen. Daar is een meneer aan het werk achter zijn laptop, die ons (na enig telefonisch overleg) te woord staat.
Masum Kolkilic is een Turkse Dordtenaar. Hij vertelt dat we ons hier bevinden in een Maatschappelijk Culturele Stichting met een gebedsruimte. In tegenstelling tot een moskee zijn ze bijna altijd open. Tot wel veertien, vijftien uur per dag. Iedereen is welkom, maar er komen vooral veel Turkse mensen uit de Staart. Wat ze doen omschrijft hij als sociale, culturele en maatschappelijke activiteiten. Ze bieden ook humanitaire hulp aan alle Dordtenaren die bij hen om hulp vragen. Humanitaire hulp varieert van voedsel aanbieden tot schoolspullen of een laptop voor kinderen uit gezinnen die zich dat niet kunnen veroorloven.
Ze organiseren van alles en nog wat. Dit weekend is er een fancy fair waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat. Masum is al 9 jaar bestuurslid. “We organiseren en doen alles samen met leden en bestuursleden”. Het belang van het cultureel centrum is de laatste jaren gegroeid, omdat de buurthuizen zijn gesloten. Daardoor is het een soort buurthuis geworden. Ze hebben ook contact met de wijkmanager.
