Afstand houden
Het werd steeds moeilijker, afstand houden van elkaar, elkaar niet meer aanraken, omhelzen, knuffelen of kussen. Aan het geen handen schudden wenden we wat makkelijker. Een glimlach, een vriendelijke hoofdknik en een mondelinge begroeting vormden een goede vervanging.
Vooral bij familie en goede vrienden hielden we het niet meer vol. Bijna iedereen vond wel een keer dat het vandaag voor die ene keer wel even mocht. Een kus bij een verjaardag, een kroel als troost of een omhelzing bij een huwelijksjubileum. “Het is toch familie, het is mijn kind, ik heb dat gewoon even nodig.” Het waren allemaal gegronde en begrijpelijke redenen.
Maar toch….
Juist in deze omstandigheden is het aantal besmettingen weer enorm toegenomen. Waar we ons in de winkels en de horeca misschien nog aan de 1,5 meter hielden, zag ik op Facebook vele foto’s verschijnen van verjaardagen, borrels en feestjes thuis, waar mensen elleboog aan elleboog aan tafel zaten, waar familieleden knus als vanouds met z’n vieren op de driezitsbank plaatsnamen. Want het mocht weer! Nou ja, we mochten weer bij elkaar op bezoek, we konden weer met het hele gezin samenzijn en we hadden elkaar zo gemist.
Het is zo moeilijk, dat vinden we allemaal. Maar nu zien we dat het ook zo nodig is. Zullen we proberen het nog even vol te houden? Misschien hebben we op een gegeven moment gedacht dat het nu allemaal wel meeviel, dat we wel wat makkelijker konden omgaan met die strenge regels. Maar de waarheid heeft ons ingehaald.
Dubbeldame
