Het was in de raadsperiode 2006-2010. Nee, ik zat niet in de Dordtse gemeenteraad. In die periode woonde ik nog in Apeldoorn en was ik daar politiek actief.
Ik was als politicus gevraagd te komen voorlezen op er school in de wijk Zevenhuizen. Een wijk waarin de herstructurering volop gaande was. Natuurlijk werkte ik daaraan mee. Ik las in een bovenbouwklas van een basisschool voor en daarna mochten de kinderen ‘meneer de politicus’ nog wat vragen stellen. “Waarom wilt u onze wijk slopen?” Een rechtstreekse vraag waarover ik toch even moest nadenken. ik zat aanvankelijk een beetje met de mond vol tanden.
Het schoot mij weer door het hoofd toen ik afgelopen weekend met m’n lief en onze beide teckels door Krispijn kuierde. Waar een compleet buurtje tegen de vlakte woont. Waar gezinnen woonden. Waar kinderen zich thuis voelden. Die daar met hun vriendjes op straat speelden. Waar de sloopkogel niet alleen de huizen neerhaalt, maar ook de sociale cohesie aan flarden slaat.
Ik leerde daar toen op die basisschool in Apeldoorn de impact van politieke besluiten op een kinderleven. De impact van het verbeteren van buurten en wijken, van woningen op gezinnen die gelukkig waren in hun huis. Al voldeed het niet meer aan de eisen van de tegenwoordige tijd. Het is nu eenmaal vaak zo dat voordat verbetering wordt ingezet, er eerst een periode is waarin de situatie minder rooskleurig wordt. Niet zelden zijn het de minder draagkrachtigen, bewoners van corporatiewoningen die hun vertrouwde omgeving eerst zien verloederen en uiteindelijk gesloopt zien worden.
In Dordrecht zal pas rond 2030 het aantal sociale huurwoningen weer op peil zijn. Dat betekent dat de woningnood en de vraag naar betaalbaar wonen nog jaren voortduurt. Natuurlijk beloven alle politieke partijen de kiezers op weg naar de stembus dat ze er nu vol voor gaan dit probleem op te lossen en meer betaalbare woningen willen zien te realiseren. Ook mijn partij zet hierop in.
Maar de realiteit is weerbarstig. Stadsontwikkeling laat zich niet heel eenvoudig sturen. Dat ik de impact ken van dit soort ontwikkelingen op kinderen en complete gezinnen motiveert mij wel zo zorgvuldig mogelijk tot besluitvorming te komen en oog en oor te hebben voor de mening van de mensen die de nadelige effecten van mooie plannen op kille tekentafels daadwerkelijk aan den lijve ervaren.
