Op een van mooiste plekken van Dordrecht, met uitzicht op Grieks Restaurant Olympiada, de Stadsbibliotheek en het terras van de Centre Ville, onder toeziend oog van de gebroeders De Witt en Xuan Tran, de Vietnamese dichter en loempialegende, raak ik in gesprek met Patrick Asmawidjaja. Het duurt even totdat ik door heb waar hij het over heeft. Patrick is als een ballonnetje gevuld met helium, dat iedere keer dreigt te ontsnappen. Patrick is ons ‘normale stervelingen’ ver vooruit. Hij doet iets voor een ander wanneer het hem gevraagd wordt. Hij probeert om niet vóór mensen te denken, maar probeert mensen te helpen bij hun ontwikkeling. Voorwaarde is dat mensen hem ook helpen te ontwikkelen. Zo heeft hij af en toe stagiaires, die hem helpen met ‘circulaire stadslandbouw’. Hij helpt hen te ontwikkelen en de stagiaires helpen hem met het proces.
Patrick heeft een bedrijf met de naam ‘Kwekersgilde’. Hij omschrijft het als volgt: “Iets wat we op dit moment zien als niet gewenst gaan we opwaarderen”. Ik begrijp dat het voor hem een soort filosofie is, want het gaat niet alleen over de oesterzwammen die hij kweekt op koffiedik dat hij ophaalt bij lokale horecaondernemers, maar het gaat vooral ook over mensen. Hij helpt mensen die bereid zijn een volgende stap in hun leven te maken. “Door vragen te stellen regenereren mensen zichzelf”. Dat klinkt heel moeilijk, maar het is uiteindelijk heel eenvoudig. Wanneer je niet goed Nederlands spreekt en je wilt de taal leren, dan staat Patrick voor je klaar. Wanneer je een baan zoekt, stapt hij met jou een bedrijf binnen en helpt je die ene vraag te stellen: “heb je werk”?
Hij noemt het circulair-regeneratief. “Je bent op een plek en gaat met stapjes omhoog. Alles heeft een waarde. Dat geldt voor reststromen en dat geldt zeker voor mensen”. Mensen waarderen zijn hulp en Patrick voelt zich betekenisvol en weet dat wat hij doet ‘nuttig’ is.
