Ik mag zo nu en dan graag eens dagdromen. Het zal er waarschijnlijk nooit van komen, maar wat zou het mooi zijn als Dordrecht een eigen universiteit had. Of desnoods een university college, zoals in Middelburg, dat qua inwonertal nog niet tot de helft van Dordrecht komt. Ik koester mijn dagdroom al tamelijk lang. Vanaf 2007, het jaar dat ik met Stella een bezoek bracht aan de dichter John Burnside, hoogleraar letterkunde aan de universiteit van St. Andrews.
St. Andrews is de oudste universiteit van Schotland. Hoewel ze een reputatie heeft die niet onderdoet bij die van Oxford of Cambridge, neemt ze qua studentenaantal een bescheiden plek in onder de universiteiten. Zoiets zou voor Dordrecht ook mogelijk moeten zijn. Misschien als een goedmaker voor het beleid van de gemeente in de jaren tachtig van de vorige eeuw, waardoor het hoger onderwijs vrijwel geheel uit de stad verdween. Inmiddels doet men dappere pogingen de culturele schade die toen is toegebracht goed te maken met de komst en uitbreiding van een aantal hbo-opleidingen, maar de kroon op dat werk zou de stichting van een universiteit of university college zijn.
Voor Stella en ik afreisden naar St. Andrews las ik het boek A Journey to the Western Islands of Scotland and the Journal of a Tour to the Hebrides van de Schotse jurist en schrijver James Boswell. Samen met zijn reisgenoot, Samuel Johnson, bezocht hij tijdens hun reis in 1773 ook de universiteit van St. Andrews, waarvan hij een gedetailleerde beschrijving geeft. Het deed mij goed dat grote delen van die beschrijving nog steeds klopten.
Het mooist zou zijn dat de Universiteit Dordrecht onderdak zou krijgen in het historisch centrum van de stad, al ben ik nu uiteraard wel heel erg aan het dagdromen. Ik doe regelmatig onderzoek naar de Dordtse geschiedenis en geniet dan van het uitzicht vanuit de studiezaal van het Regionaal Archief Dordrecht. Ik word daar altijd blij van. Om de hoek, in de Nieuwstraat, stond vroeger de Latijnse school, nu stadsbrasserie en filmtheater De Witt. Die Latijnse school had natuurlijk moeten uitgroeien tot een universiteit, maar voor het zover kon komen kreeg Leiden de eer, vanwege het verzet tegen de Spanjaarden.
Mijn ultieme dagdroom is, dat in de nabijheid van de voormalige Latijnse school het Dordtse universiteitsgebouw komt. Bijvoorbeeld door op het Statenplein, nu de markt toch naar het Bagijnhof gaat, een academiegebouw neer te zetten, uiteraard in neo-renaissance stijl, want van de eigentijdse architectuur hebben we na het drama van de stadssanering hopelijk onze buik even goed vol. Mijn droom eindigt altijd met de vraag wat op zo’n universiteit het wetenschappelijk zwaartepunt zou moeten zijn. Daarop heb ik maar een antwoord: de humaniora uiteraard. Dan zitten we de nabije universiteiten van Delft en Rotterdam ook niet in de weg.
Foto: Kees Klok
