Er zijn momenten dat ik terugverlang naar de tijd dat topless de norm was op het strand. Dat okselhaar en schaamhaar nog geen probleem vormden. Dat we ‘We shall overcome’ zongen rond een kampvuur. Of ‘Als de rook om je hoofd is verdwenen’. Een verlangen naar slobberwijn. Decolletés. Minirokjes die niet betekenden dat ‘je erom vroeg’.
Hou me ten goede; er bestaat geen kleding waarin vrouwen erom vragen. Borstvoeding in de publieke ruimte zou normaal moeten zijn en het is belachelijk dat een blote vrouwentepel op televisie nog altijd meer beroering wekt dan weerzinwekkende moordpartijen en lugubere scènes vol bloed.
Waarom ik erover begin? Misschien wel vanwege een column van Stella Bergsma in de Telegraaf, de krant van ingedut Nederland. Ze schreef: “Je weet in deze preutse tijden nooit wie je nu weer met je borsten voor het hoofd stoot. Te klein, te groot, te scheef, te bloot, te tepelig. Het vrouwenlichaam is een probleem. We seksualiseren het kapot en dan geven we de draagster ervan de schuld.”
Hoe individualistisch en vrij onze samenleving ook lijkt; ik zou niet graag in de schoenen staan van jonge mensen nu. In het tijdperk van de selfie als bewijs dat je je houdt aan de conventies die je worden opgedrongen door trendy magazines en glossy bladen worden je tamelijk smalle paadjes gewezen waarover je mag gaan.
“Ze wijzen de paadjes waar langs je mag gaan. En ze roepen; loop door, als je even blijft staan”. De tekst van ‘Mens durf te leven’ dateert uit 1917. In de voorbije eeuw waren er echt decennia die opener en vrijer waren dan de tijd waarin we nu leven.
Ik verlang enorm naar een echt ontspannen samenleving. Waarin iedereen mag zijn wie hij of zij – of iedere ambigue vorm daartussen in – is. Het is mijn stellige overtuiging dat daarvoor individualiteit niet de weg is, maar juist collectiviteit. Samen optrekken. Samen ten strijde tegen benepenheid en preutsheid. Samen blootgewoon. Samen gewoon bloot. Samen lak aan conventies. Samen op de bres voor meer vrijheid, ontspanning, ruimte om te doen en laten wat je wilt. Samen bevrijd van de ketenen – vaak belemmeringen in jouw eigen hoofd – die je vasthouden aan opvattingen die je ooit zijn opgedrongen, maar die nergens toe dienen. ‘We schall overcome some day’.
