Het is misschien wel het best bewaarde geheim van Dordrecht. De officiële presentatie van de biografie over Jan Eijkelboom. Het moet wel een boeiend boek zijn; Eijkelboom had “een wat slordig leven”. Althans dat was de formulering die boekhandelaar Gerrit-Jan Kruidenier ervoor koos.
Ik was 9 september jl. bij ‘De Nieuwe Bengel’ en Gerrit-Jan liet mij het boek zien dat gepresenteerd zou gaan worden op 10 september om 16.00 uur in het Dordts Museum. “Waarom weet ik dit niet?”, dacht ik. Hoe kom ik aan een ticket om erbij te zijn? Gerrit-Jan kon mij dat niet vertellen. Hij tipte mij de ‘Dordtse Academie’ te bellen. Het nummer wat ik daarvan vond op internet – het begint met 078 en niet met 06 – bleek niet meer in gebruik. Ik belde Kees Klok, want – althans dat was mijn rotsvaste overtuiging – als er iemand ongetwijfeld in de zaal zit bij deze presentatie, dan is het Kees Klok. Die verwachting ontleende ik aan het feit dat Kees Klok een prominent lid is van de Dordtse dichterskring die ooit – het is een heldere link – is opgericht door Jan Eijkelboom. Maar nee dus. Kees dacht dat Gerrit-Jan zich mogelijk vergiste. Hij wist niets van een presentatie en daar zou hij toch echt van weten als die er zou zijn.
Ik belde met de uitgever en ik kreeg gemakkelijk de mobiele telefoonnummers van de boekpromotors van De Arbeiderspers. Van één van hen kreeg ik een screenshot van een bericht van – ik was verbaasd – het ‘Kabinet van de burgemeester’. Ik klom dus weer in de telefoon. Het ‘kabinet’ had inderdaad op verzoek van de Dordtse Academie de organisatie van de officiële boekpresentatie opgepakt. “De zaal is bijna vol”, vernam ik. “Bijna klinkt alsof ik er nog bij pas”, antwoordde ik. Dat gebeurde. Ik berichtte Kees Klok dat de presentatie er toch echt zou zijn. Hij klonk teleurgesteld.
“Nooit het hele hart”, heet de biografie. Kees van ‘t Hof schreef het boek. Daar ging veel speurwerk inzitten. Zes jaar deed hij onderzoek naar het leven van de man waarvan hij weinig wist. Hij vertelde er mooi over. Over het archief van Jan Eijkelboom. Weinig meer dan een paar dozen ongeordende brieven en documenten. Over de periode dat Jan Eijkelboom in Indonesië was. Over een oud klasgenootje die verbaasd had opgemerkt: ‘een biografie over Jan, het was eigenlijk zo’n saaie jongen’.
Er waren de nodige plichtplegingen bij deze officiële boekpresentatie. Al was Jan daar waarschijnlijk wars van. De burgemeester roemde de ereburger en de wethouder van cultuur hield een praatje. Ik liep nog even tegen Arie Bijl aan die op een hem kenmerkende stijl opmerkte dat er veel mensen in de zaal zaten aan wie Jan overduidelijk een hekel had gehad. Na afloop van het officiële gedeelte was er een hapje en een drankje en gingen de boeken als warme broodjes over de geïmproviseerde toonbank.
Met mijn zojuist aangeschafte boek onder de arm begaf ik mij huiswaarts. Misschien schrijf ik over de biografie binnenkort ook nog wel een stukje. Jan Eijkelboom verdient immers zonder enige twijfel aandacht.
