Opeens was ie er. De man die “ho” riep. De man die vond dat ik te veel ballen hoog hield. Teveel op mijn bordje had. Teveel hooi op m’n vork. Ik wist niet hoe hij eruit zou zien en tot welke keuze hij mij zou aansporen. Ik ben nu eenmaal een man die niet gemakkelijk “nee” zegt. Bovendien ben ik iemand die ongelooflijk veel verschillende dingen enorm leuk vindt om te doen.
Afgelopen donderdagavond had ik er ineens een beeld bij. Het stond in Venlo aan de Maas. Ik was niet eens op zoek naar een beeld van een man die iets of iemand tegen houdt. Ik was met mijn lief in Venlo om Mamas Gun te zien. Te horen vooral. Popodium Grenswerk. We waren er niet eerder geweest, maar het is een fijne zaal. Intiem sfeertje, je staat er dicht op de artiesten zonder al teveel gedrang. Hoewel dat misschien ook wel kwam door de gemiddelde leeftijd van het publiek. Voor het eerst in lange tijd waren mijn lief en ik er even tussenuit. Een avond volledig voor onszelf. Voorafgegaan door kilometerslange files en godvergeten slechte maagvulling uit een benzinestation. Het concert maakte het allemaal goed.
Al dwaalden mijn gedachten onwillekeurig af-en-toe af naar het kort daarvoor genomen besluit een aantal dingen uit mijn weekagenda te schrappen. Om me meer te focussen op het leraarschap, dat ik met passie doe en waarin ik nog veel beter wil worden, en mijn politieke rol in Dordrecht. Het betekent dus dat ik voorlopig geen programma’s meer presenteer voor Via Cultura. Hoezeer mij dat ook aan het hart gaat en spijt. Ik heb het een flink aantal jaren met veel liefde, enthousiasme, inzet en energie gedaan. Nu dus een pas op de plaats om te voorkomen dat ik het allemaal echt niet meer bolwerk. Ik ga het missen. Al die fijne gesprekken met gasten die zo liefdevol iets toevoegen aan het aanbod in onze fijne stad. Stiekem hoop ik dat jullie mij ook een beetje gaan missen. Zo ijdel ben ik dan ook wel weer.
