De afgelopen maanden had ik de nodige strubbelingen met de Hogeschool Rotterdam. Vooral met hun afdeling ‘Studenten Service Center’ (SSC). Van afdelingen met het woord ‘service’ op een prominente plek in hun naam, weet je doorgaans één ding zeker: hun serviceniveau is belabberd. Ik ben namelijk na de zomervakantie aan een studie begonnen. Daar waar een aantal collega’s, die ik leeftijdsgenoten mag noemen, vrijwel in iedere koffiepauze het woordje pensioen laat vallen, zit ik weer in de schoolbankjes.
Al was ik bijna alweer van school gestuurd. Ik moest namelijk aantonen dat mijn vooropleiding voldeed om de lerarenopleiding Nederlands (tweedegraads) te volgen. Geen probleem leek mij, want ik behaalde in 1982 mijn ‘akte volledig bevoegd onderwijsgevende’ aan de Pedagogische Academie, destijds een driejarige HBO-opleiding en nog gevestigd in Apeldoorn.
Daar ging het mis. De medewerkenden van het SSC droegen in 1982 nog een luier of ze waren zelfs nog niet eens geboren. Ze weten dat de opleiding tot leraar in het basisonderwijs vier jaar duurt en besloten dat mijn akte géén einddiploma kon zijn en dat ik niet had aangetoond minimaal over ‘MBO4-niveau’ te beschikken. Ik werd niet toegelaten.
Dit gehele proces – het duurde een paar maanden – voltrok zich zonder echt contact. Zo’n servicecenter communiceert niet. Het zendt. Vanaf no-reply e-mailadressen. Ik ben van een generatie die de telefoon greep als er iets niet in orde was. Dan belde je even. Besprak je de situatie en meestal werd je het wel eens.
Maar zo zit de wereld niet meer in elkaar! Niet alleen op de hogeschool hoor. Ook in gemeenteland. Bij de sociale dienst. De zorg. Bij alle instellingen die iets op het gebied van maatschappelijke ondersteuning doen of die actief zijn in de financiële sector. Het communiceert niet. Het zendt. Ze verstoppen hun telefoonnummer diep weg op hun website. Als je het vindt, plagen ze je met een keuzemenu en wachttijden langer dan 72 rondjes van Max Verstappen op het circuit van Zandvoort. Mocht je ooit iemand aan de lijn krijgen, dan vermoeien ze je met hemeltergende bureaucratische prietpraat, die erop neer komt dat hun computer hen zegt hoe het zit en dat je het daarmee als klant, patiënt, student zult moeten doen.
Maar goed – lang verhaal kort – ik kreeg vandaag eindelijk het bericht dat ik met mijn onderwijsbevoegdheid voor het basisonderwijs (en tevens het volledige vmbo/mavo en de eerste klassen van havo/vwo) een vooropleiding had die voldeed. Ik mag de opleiding doen. Het SSC presenteerde dat als goed nieuws en als een verrassende wending en verwachtte dat ik uit pure blijdschap de vlag zou uithangen.
Nou vooruit. Half stok dan. Want het begrip service is dood.
