Steevast is het verwijt van belanghebbenden in participatietrajecten dat het traject niet deugt. Ze zijn onvoldoende gehoord. Er is niks met hun inbreng gebeurd. Ze zijn teleurgesteld over het eindresultaat van de participatie. Dat geluid is er ook bij het ontwikkelplan Wantij West. Een groot en ambitieus plan om rondom het Wantij levendigheid, fijn wonen, cultuurhistorie, cultuur, de beleving van water en natuur, riviercruiseschepen, rondvaartbootjes, varend historisch erfgoed, zwemmen in open water en evenementen harmonieus met elkaar te verbinden.
Zoveel mensen, zoveel zinnen. In zo’n omvangrijk en veelzijdig plan verdwijnen er dan altijd onderdelen waarvoor enthousiaste pleitbezorgers zich hebben ingezet.
“Participatie is meer dan een vinkje zetten”, hoorde ik Elio Barone erover zeggen. Ik herken het gevoel dat hij ermee tot uitdrukking brengt. Participatie – ik vind het sowieso een rotwoord – is een lastig proces. De gemeente Dordrecht heeft, alle goede bedoelingen ten spijt, een lange geschiedenis van inspraak op momenten dat plannen al volledig zijn uitgedacht. Volledig in kannen en kruiken en dat omwonenden weinig meer te doen staat dan ‘slikken en stikken’. Er valt doorgaans geen bouwsteen meer in die plannen te veranderen.
Vanuit het stadskantoor wordt er in de regel goed en regelmatig overlegd met projectontwikkelaars en plannenmakers. Voor inwoners is het veel lastiger de weg in en naar het stadskantoor te vinden en bij de juiste burelen uit te komen. Daarover hoorde ik onlangs een ambtenaar nog welgemeend zeggen dat er toch zoiets bestaat als ‘14078’ en ‘Fixi’. Dat dit doeltreffende ingangen zijn voor inwoners on hun zorgen kenbaar te maken, hun vragen te stellen of hun mening kenbaar te maken, lijkt mij fictie.
Te veel en te vaak krijgen inwoners voor hun gevoel de kous op de kop. Voelen ze zich niet gehoord of minstens niet begrepen en ja het zoiets als: “ze dronken een glas, ze deden een plas en alles bleef zoals het was”. Communiceren met de gemeente is voor mensen een hele worsteling. Communicatie vanuit het stadskantoor lijkt nog steeds voor het leeuwendeel te bestaan uit ‘zenden’. De open en tijdige dialoog, echt ‘ophalen’ uit de stad wat er daadwerkelijk leeft, vergt meer inzet, creativiteit en oren die niet alleen kunnen horen, maar ook kunnen luisteren. Waarschijnlijk zal er nog behoorlijk wat water door het Wantij, de Merwede en de Oude Maas stromen voordat de participatie in de gemeente volgroeid en volwassen is. Tot die tijd is het ‘catch as catch can’ en vooral online petitietjes waarin de frustratie van de opstellers ligt besloten.
