Vanmiddag heb ik wat mogen zeggen op het podium bij het klimaatalarm 2021 in het Weizigtpark. Dit waren mijn woorden:

Waarom sta ik hier?
Ik sta hier omdat ik thuis 2 meisjes heb van 11 en 12 jaar. Omdat ze allebei denken dat er geen wereld meer is als ze groot zijn.
Hoeveel kinderen zien dat nog meer zo? En hoe vreemd is dat?
Als de focus van de mensheid nu niet iradicaal verlegd wordt van poen naar groen, hebben die kinderen nog gelijk ook…
Wat wil ik dat de kinderen van nu gaan zien?
Ik wil dat ze mogelijkheden gaan zien om het tij te keren, want we verliezen nu onontkoombaar kostbaar terrein aan de zee en de woestijn ten gevolge van de klimaatcrisis.
Ik wil dat ze een menswaardig leven hebben, in overeenstemming met de omgeving en rekening houdend met toekomstige generaties.
Ik wil dat ze hoop en inspiratie vinden in onze eigen inspanning om het tij te keren en deze aarde leefbaar te houden. Zij vertegenwoordigen de toekomst van de mensheid en zijn iedere investering in een schonere wereld waard.
Hoe is de bijdrage van de mensheid aan de klimaatcrisis zo groot geworden?
Misschien gebeurde het toen we gingen consumeren in plaats van in onze behoeften te voorzien.
Misschien omdat we zijn gaan leven op korte termijnen. Kalenders, agenda’s, weken, dagen, uren, minuten en zelfs de seconden tellen zwaar. Hoe zit het met het leven met de seizoenen en dwars door alle generaties heen tegenwoordig?
Misschien komt het door een sterke focus op economische groei en individueel geluk ten koste van alles.
Ten koste van alles.
Wat hebben we nu nodig?
Een zichtbare lange termijnvisie gericht op ecologisch herstel en herstel van menselijke waardigheid in verbinding met de natuur. 2x
Mijn oproep? Zoek ernaar en vraag erom in verkiezingsprogramma’s, overheden, bedrijven, scholen en alle overige organisaties, en bij jezelf en je directe omgeving. Help elkaar.
Ik wil graag afsluiten met een citaat van Søren Kierkegaard, een filosoof uit de eerste helft van de 19de eeuw:
“Hoe moeten wij de toekomst dan tegemoet gaan?
Wanneer een zeeman op volle zee is, wanneer alles om hem heen verandert, wanneer golven geboren worden en weer sterven, dan richt hij zijn blik niet omlaag naar de golven, want die veranderen.
Hij kijkt omhoog naar de sterren. En waarom? Omdat die betrouwbaar zijn. Zoals ze er nu staan stonden ze er voor onze voorouders en zo zullen ze er staan voor de komende geslachten.
Waarmee overwint hij dus het veranderlijke? Met het eeuwige.