Wat is er toch een heleboel gebeurt in de afgelopen 6 jaar. Wat heb ik een partij geknokt om te zijn waar ik nu ben. Daar waar ik het vaak letterlijk had opgegeven bijna, klom ik telkens toch weer uit dat diepe dal, vaak was dat balanceren op het randje. Momenten dat ik er zelfs niet meer geweest kon zijn. Momenen waar ik behoorlijk in de war was. Een brok ellende met pijn, verdriet en verslaving. Onbewust trok ik mijn huidige partner erin mee. Dit doe je niet expres, maar je bent te doof en blind de werkelijkheid onder ogen te zien. En dat kan niemand veranderen als alleen jezelf en de problemen aan te pakken.
De laatste 6 jaar zijn het hevigst geweest voor mezelf. De confrontatie aangaan en jezelf ontdoen van alle zaken die je in die neerwaartse spiraal zuiden. Clean en levensvatbaar. De afgelopen 3 jaar waren de kers op de taart tijdens revalidatie, toen leerde ik mijn beste vriend, ofwel mijn buddy Michael kennen. Dit heeft een enorme diepe impact op mijn leven gemaakt, positief. Het klinkt misschien raar als ik zeg dat ik nu, op bijna mijn 47ste jaar, pas de laatste 6 jaar aan het leven ben. Er is een schade die ik aan het inhalen ben, ik ben me nu pas ook aan het ontwikkelen. Niet gek als je van jongs af aan opgesloten hebt gezeten in een andere wereld.
In die drie jaar heb ik ook alles gegeven voor wat ik kon in mijn strijd tegen het afval. Ik was bezig en kon er zijn voor mijn medebewoners. Ja, ik baal er nog steeds van hoe alles gelopen is. Want het was niet meer te doen voor me. Ik heb nog gezocht naar tussenwegen, maar daar ben ik wel klaar mee. Reden, toezeggingen bleven uit en men doet toch wat men wil. Tijd om dit gewoon helemaal los te laten dus.
Mijn stekkie heb ik gevonden bij de vve. Heerlijk naar mijn zin en gewaardeerd. De rest van de tijd heb ik daarna voor mezelf, wat leuke dingen en verder ontwikkelen. Mijn basis behoefte, alsmede mijn sociale opbouw, hebben hierin prioriteit. Dit is niet te stoppen, ook niet door corona. Ik merkte dat dit wel begon op te breken in mijn ontwikkeling, en hierdoor heb ik heel goed gekeken hoe ik dit aan moest pakken. Laatste wat ik wil is dat ik dreigde terug te vallen.
Nog een paar dagen en ik stap mij 47ste jaar in. Trots, blij en zelfverzekerd. Dit had ik niet kunnen bereiken door een aantal mensen achter me, waaronder mijn psych, mijn partner en beste vriend.