Dit jaar wordt voor het eerst Keti Koti gevierd in onze stad, middels theater voor Keti Koti. Ik had er nog nooit bij stilgestaan, wat betekent het en waarom is het belangrijk dat het wordt herdacht en gevierd? Op deze vragen kreeg ik antwoord op 1 juli in Door. Theater Tortilla vertoonde naast cinema The Movies ook hier een drieluik portretten van jonge zwarte Dordtenaren. Best vreemd dat wij het hier niet vieren, gezien de grote Surinaamse gemeenschap in onze stad. Als puber voetbalde ik bij Surant op de staart. Een Surinaamse vereniging waar naast voetbal, het samenkomen, eten, drinken en dansen een belangrijk onderdeel van het weekend vieren was. Best vreemd dat ik nog nooit over slavernij heb nagedacht, dat ik nooit heb stilgestaan bij wat de voorouders van deze mensen die mij steeds weer hartelijk en vriendelijk welkom heetten en mij zonder aarzeling als Spaanse witmang één van hun liet zijn, als historie bezitten. Enigszins beschaamd moet ik toegeven dat ik uit onwetendheid ook heb gedacht ‘niet zo zeuren, het is al zo lang geleden’. Na het zien van het drieluik dat Themba Schmitz, samen met jonge Dordtse performers maakte, denk ik daar anders over. Wie ben ik om dat te bepalen? Wie ben ik om vanuit mijn comfortabele witte huid te oordelen over gevoelens van mijn zwarte vrienden. Ik ben niet zwart en kan dat gevoel niet ervaren hoe ik het ook probeer. Het enige wat ik wel kan doen, praten met mijn medemens en dat kon gelukkig op 1 juli. Prachtig in Surinaamse kledij gehulde dames waren bereid het gesprek aan te gaan en antwoorden te geven op onze vragen. Wist u dat kinderen in Suriname net na de wereldoorlog verplicht waren om op maandag geld in de collecte bus te doen voor de arme kinderen in Holland? Ik ook niet en daarom is het zo belangrijk om met elkaar te praten met open vizier. Niet met een van tevoren bedachte mening met de hakken in het zand maar met een glimlach, begrip en interesse in elkaar. We kunnen er niets aan doen dat slavernij heeft bestaan. Wat we wel kunnen doen, ervoor zorgen dat het niet meer gebeurt en dat huidskleur, geloof of sekse geen zwakte maar een kracht is. Een kracht die een ieder op een andere manier bezit en ventileert en dat is maar goed ook.
Wil jij na het lezen van dit artikel de films bekijken, klik dan op de namen.
Marcos Valster da Costa Ferreira
