Hoe voelen mijn buren zich in de Hoge Nieuwstraat, binnenstad van Dordrecht? Ziet hun leven er nu anders uit? Frits Baarda is het ze zelf gaan vragen, met een microfoontje aan zijn oude vishengel
Journalist Frits Baarda.

DORDRECHT. Corona is ongezien mijn straat binnengeslopen. Wat doet het virus met mijn buren in de Hoge Nieuwstraat, Dordrecht? Ik vraag het ze zelf en schrijf een verhaal. En maak een foto. Portret van een gewone straat in ongewone tijden.

Kim Lim – De Jong, 56 jaar, kok in lunchroom Helena, Voorstraat 263 Dordrecht

Lunchroom Helena

‘Mijn vriendin Chia en ik komen uit verschillende landen, met heel verschillende keukens en toch is veel hetzelfde. Wij gebruiken bijvoorbeeld nooit saffraan, dat is echt Perzisch, maar zij kennen kokosmelk weer niet. Dat is typisch Indisch. Toch zijn de meeste ingrediënten in de basis gelijk, alleen het mengsel van onze gerechten is anders. Het is net als bij mensen en daarom is het fijn om vriendin van Chia te zijn.

Twintig jaar geleden zaten we ongeveer op de taalschool, maar toen liepen we elkaar nog mis. Ik kwam van Bandoeng, West-Java, waar ik mijn man heb leren kennen. We wilden in Nederland gaan wonen, maar ik sprak de taal nog niet goed. Ik kon wel goed koken en ging werken in Indische restaurants, later in Villa Augustus. Ik maakte thuis ook lekkere hapjes, voor iedereen, ook voor het jaarlijkse straatfeest in de Hoge Nieuwstraat. Koken is mijn passie, mijn man zegt: “Je kookt zelfs in je dromen”. Toen ik Chia ontmoette, begonnen we lekkere dingen te maken voor elkaar.

Mijn vriendin is opgegroeid in Iran, maar kwam naar Nederland en studeerde er bouwkunde. Ze is een ingenieur die heel goed kan koken. We leerden elkaar tien jaar geleden kennen via een cursus voor onze kinderen. Er was een bijeenkomst, iedereen mocht iets lekkers meenemen. “Wie heeft dit gemaakt?”, vroeg ik toen ik Chia’s koekjes proefde. “Wie heeft dit gemaakt”, vroeg Chia toen ze mijn koekjes proefde. Zo is onze vriendschap begonnen.

Met haar man had Chia een oud pand gekocht aan de Voorstraat, aan het water. Vlakbij lag de rondvaartboot, er kwamen veel Dordtenaren maar ook toeristen uit heel de wereld. Op een dag vertelde ze me over haar droom. Ze wilde een lunchroom beginnen, Helena. We kookten toch al veel voor vrienden, die we als onze gasten zagen. Waarom zouden we niet iets samen beginnen. Laat onze gasten van de liefde proeven die we iedere dag in onze gerechten stoppen.

We kozen een mooie datum, 21 maart. Het begin van de lente en Nieuwjaarsfeest in Iran. Drie weken voor de opening van Helena nam ik bij Villa Augustus ontslag. En toen kwam corona, restaurants moesten sluiten. De eerste dag was ik echt geschrokken, hoe moest dat nou? Maar al snel ging ik positief denken. “Ik geloof in ons”, zei ik tegen Chia. “Misschien kan deze crisis ons juist sterker maken. We moeten nog veel leren. Laten we een afhaalservice beginnen.” Het begon op 6 april met een paar simpele gerechten, afwisselend Perzisch en Indisch. De eerste klanten kwamen.

Het was direct een groot succes, we raakten zelfs in een lichte paniek! De eerste week moesten we een paar keer ‘nee’ verkopen, we hadden onvoldoende capaciteit. De mensen bleven komen, omdat ze hoorden over de kwaliteit en de verse producten, die we in ons eten verwerkten. Elke dag kookten we vers, we sneden alle groenten zelf en dat twee maanden lang. Het was intensief en zwaar, maar ik ben blij dat het gelukt is.

De crisis is bijna voorbij, de restaurants mogen weer open. Ook met lunchroom Helena willen we beginnen. Over twee weken zitten hier gasten aan onze tafels, en wie wil afhalen kan dat op bepaalde dagen ook. We zijn sterker geworden, omdat we in onszelf geloofden. Corona heeft ons niet kunnen verslaan.’