DORDRECHT. Corona is ongezien mijn straat binnengeslopen. Wat doet het virus met mijn buren in de Hoge Nieuwstraat, Dordrecht? Ik vraag het ze zelf en schrijf hun verhaal op. En maak een foto. Portret van een gewone straat in ongewone tijden.
De twee dochters
‘Mijn verjaardag zou anders worden dan andere jaren, maar hoe anders kon ik niet voorspellen. Ik was nog 61 jaar, toen mijn vader op 15 maart overleed aan de gevolgen van beenmergkanker en een slepende spierziekte. Hij was in het ziekenhuis opgenomen, toen corona nog een relatief onbekend verschijnsel was. In de kamer naast mijn vader lag iemand geïsoleerd, het verplegend personeel ging er totaal ingepakt naar binnen. Dat kan wel eens corona zijn, dacht ik verwonderd.
Mijn vader stierf uiteindelijk aan een complicatie. 83 Jaar is hij geworden en van al die jaren was hij 64 jaar samen met mijn moeder. Ze woont zelfstandig in een complex voor ouderen in ’s Gravendeel. Ze was heel verdrietig en kwetsbaar, ze kreeg zoveel voor haar kiezen. De man van wie ze hield overleed en dan zat ze ook nog in beperkt isolement in een bejaardenhuis.
Moeder heeft mijn verjaardag op 28 mei niet kunnen meevieren. Het was op een donderdag en die middag ben ik naar ‘s Gravendeel gefietst. We hebben een kop koffie gedronken, op flinke afstand van elkaar. Mijn moeder wilde elke keer knuffelen, maar ik bleef streng in de leer, hoe moeilijk dat ook was. Sinds mijn vader overleed, zijn we niet dichterbij elkaar geweest dan twee meter. Ruim twee maanden lang. Normaal vier ik mijn verjaardag met vrienden en familie bij mij thuis. Mijn vader, moeder en twee dochters waren er altijd bij. Dit jaar wilde ik maar eens overslaan, maar daar dachten Merel en Vera heel anders over.
Die twee zijn heel speciaal en niet alleen omdat het mijn dochters zijn. Anita en ik hebben ze in alle vrijheid opgevoed. In ons gezin was één ding het belangrijkste en dat was muziek. We luisterden veel naar mijn platen, vooral underground, nooit mainstream. En natuurlijk maakten we zelf muziek. Ik had ooit de droom om muzikant te worden en drummend door het leven te gaan. Maar het ontbrak me aan echt talent.
Mijn dochters hebben dat talent wel, allebei zijn ze zangeres geworden. Vera kon eind vorig jaar bij theater Walhalla in Rotterdam beginnen. Merel is onder haar artiestennaam Merol bekend geworden en was voor deze zomer geboekt voor Koningsdag en de grote festivals. Alles is hen nu abrupt afgenomen. Dat is een extra zorg in deze tijd, als vader wil ik ze het liefst helpen. We praten gelukkig veel met elkaar. Aan de andere kant heb ik de kinderen alle vrijheid gegeven, ze moesten zelf hun weg zien te vinden. Nou, dat doen ze ook. Het is fijn te zien hoe creatief Merel blijft en haar kansen ziet, ook in deze tijd.
Die meiden laten zich niet zomaar uit het veld slaan, dat geeft me een gerust gevoel. Mijn 62ste verjaardag waren ze ondanks al die tegenslagen niet vergeten. Samen hadden ze een videootje gemaakt, waarop vrienden met hun smartphone iets aardigs hadden achtergelaten. Op het laatste filmpje stond een boodschap, als een puzzelopdracht. Zo zou ik fietsend langs een paar adresjes gaan, waar een wijntje klaarstond. Al mijn beste vrienden zaten klaar en Merel en Vera gingen met me mee. Zo werd het toch een bijzondere dag, ook al waren mijn ouders er dit keer niet bij.’
