Estafettezoektocht naar verhuurders van een Kamer met Aandacht
Wat haar aansprak in de reportage van de NOS over Kamers met Aandacht? “Dat er jongeren zijn voor wie het niet vanzelfsprekend is om de stap naar zelfstandigheid te kunnen maken.” Ik ben op de thee bij Annemarie. Ze is de overbuurvrouw van Nolda en Caroline, die beiden eerder met mij een bakkie dronken, in het kader van mijn estafette zoektocht naar verhuurders voor Kamers met Aandacht.
Dit keer deelt Annemarie met mij haar belevenissen uit de tijd dat ze zelf op kamers ging wonen. Ze woonde onder meer in Utrecht en Maastricht. De spaghetti met spinazie en ketchup passeren de revue. Ze realiseert zich hoe weinig ze in die tijd leeftijdsgenoten zag struggelen met een instabiele thuissituatie. “Ik kwam terecht bij andere studenten die net als ik uit een welgesteld nest kwamen. Ik ben geboren in de Middenhoeve, er staan veel grote huizen. Ik kan mij niet herinneren dat ik in mijn studententijd klasgenoten had die zelf te lijden hadden.” Na wat verhuizingen en vestiging in diverse steden in Nederland, landde Annemarie toch weer in Dubbeldam.
Inmiddels is ze docent verpleegkunde en ontmoet ze jongeren die minder kansen kregen. “Ik zie regelmatig studenten kiezen voor het vak van verpleegkundige, die uit eigen ervaring weten hoe hard het leven kan zijn. Ze zorgen soms voor ouders of jongere broertjes of zusjes. In de coronatijd hebben we gezien hoe deze studenten geen ruimte of apparatuur hadden om online lessen te volgen. Soms hebben ze noodgedwongen een studie dichtbij huis gekozen, omdat ‘op kamers gaan’ zonder financiële steun van vermogende ouders geen optie is. Misschien zijn er zelfs wel jongeren op onze Hogeschool die feitelijk dakloos zijn. Onder de ‘spookstudeerders’ bijvoorbeeld: studenten die wel staan ingeschreven, maar nooit lessen volgen. De Hogeschool organiseert allerlei support voor jongeren, maar desondanks raken sommigen tussen de wal en het schip.”
Annemarie gunt deze vakgenoten graag een plek op de arbeidsmarkt. “We hebben hen hard nodig in de zorg!” Ze ziet het dan ook als haar morele plicht om hen een steuntje in de rug te geven. Als het nodig is zelfs met een kamer in haar eigen huis. Maar dan wel als de kinderen ouder zijn. De jongste is 3 jaar en zet nog regelmatig de nacht op stelten. Voor haar privacy vindt ze een huisgenoot geen bedreiging. “Je gaat toch eerst goed kijken of het met elkaar klikt, voordat je eraan begint?! En het kan toch niet zo zijn, dat er allemaal grote huizen met veel lege kamers staan in Dubbeldam!”
We keuvelen over de mentaliteit van de Dubbeldammers, die in een andere tijd zijn opgegroeid en hun leven lang in hetzelfde huis blijven wonen. Zou de urgente woningnood van jongeren zonder stabiele thuissituatie misschien buiten Dubbeldam meer voelbaar zijn? En daarmee meer bereidheid aanwezig zijn om een kamer te verhuren? Annemarie gaat het onderzoeken!
Zie je het wel zitten om mee te speuren naar nieuwe verhuurders van Kamers met Aandacht? Word dan ambassadeur door het materiaal uit ons promotiepakket uit te delen in je eigen buurt. Kijk op https://kamersmetaandacht.nl/ of https://kamersmetaandacht.nl/ambassadeur/ voor meer info.
