De samenleving, ooit een kloek gebouw, is langzaamaan stevig in verval geraakt. Het cement is tussen de bakstenen uit. Je kan verlangen dat de overheid het allemaal herstelt en aan het voegen slaat. In feite zijn wij allemaal met elkaar aan zet.
Identiteitspolitiek, de ongezonde nadruk op verschillen tussen (groepen) mensen en het negeren van overeenkomsten tussen te onderscheiden groepen drijft wiggen in de samenleving.
Over de medemens nadenken in termen van hinder en overlast; de strakke focus op dat wat jou ergert, bouwt muurtjes op in je eigen hoofd. Voor je het weet, kan je er zelf niet meer overheen kijken. Voor je het weet, zie je de ander niet meer zoals die is, maar zit je gevangen in het door jou zelf gecreëerde beeld van die ander.
Misschien vond ik het daarom wel zo mooi bij de solidariteitsdienst te zijn die afgelopen zondag plaatsvond in de Grote Kerk. Er werd stilgestaan bij de vele doden en slachtoffers die het gevolg waren van de verschrikkelijke aardbeving op 6 februari 2023 in Turkije en Syrië. De schade in die gebieden is enorm. Het leed is onbeschrijfelijk.
Vanuit verschillende religies (door een imam, een rabbijn, een dominee en een pastoor) werd over die ramp nagedacht en gesproken en klonken er woorden van troost. Zelf ben ik niet kerkelijk. Simpelweg niet zo opgegroeid. M’n wiegje stond in de sociaal-democratie. Mijn jeugd kende andere gebruiken en symbolen. Vierhouten. Dansen rond de meiboom. De internationale zingen. Volwassen worden betekent ook vaak een herbezinning op jouw eigen wordingsgeschiedenis.
Zo ik al een Godsbeeld heb, is dat de beeltenis van ‘Moedertje Natuur’ die ons nu het lente wordt weer positieve signalen geeft. Ik ben eerder agnost dan atheïst. Boven alles heb ik een hekel aan instituties, voorgangers of volgers die anderen hun waarden en normen opleggen en die hun eigen levensweg superieur verklaren over de talloze andere wegen waarover mensen gaan.
De Ramadan is begonnen. Ik wens de mensen die daar kracht, troost, vertrouwen en hoop uit putten een bezinningsrijke periode van vasten toe. Er zal ongetwijfeld vaak aan de slachtoffers in Turkije en Syrië worden gedacht.
Ik brand een kaarsje bij iedere heilige die troost biedt. Baat het niet, dan schaadt het niet. Ik hou me vast aan die universele waarde die door één van de dansers zondagmiddag werd benadrukt: het draait altijd en overal en bij alle mensen op deze wereld om de liefde.
