Ik droom soms dat één van de forse klokken van onze Lieve Vrouwekerk onverwacht afbreekt en in de plomp sodemietert. Met een kracht en een plons zoals we die kennen en getekend zien als Obelix in het water springt.
Om te achterhalen waarom deze droom regelmatig m’n nachtrust zo onrustig maakt, organiseerde ik met goede vrienden een seance aan de keukentafel in de hoop Sigmund Freud in het hiernamaals om een duiding te kunnen vragen.
Wat ik uiteindelijk ontdekte was dat het tikken van de poten van de keukentafel volledig synchroon liep met het klokgelui van de Grote Kerk. Waardoor ik wel wist hoe laat het was, maar geen notie had van de betekenis van m’n malle droom.
Tijd. Ze glijdt als zand door je vingers. Daarvan getuigt Vadertje Tijd aan de gevel van een fraai pand op ‘t Vlak. Tijd en tijdgeest. Ik ben bang dat het die laatste is die me doet woelen in m’n slaap.
Ik heb er altijd voor willen waken dat ik met het ouder worden in de valkuil zou stappen waarvan in m’n vader verweet dat hij er met open ogen inliep. Dat ik met groeiend onbegrip de wereld zou aanschouwen.
“Society is falling apart”. Ik schrok wakker uit m’n droom. “De meeste mensen deugen”, houdt Rutger Bregman ons in z’n bestseller voor. Hard to believe. Iedereen is zo met zichzelf bezig en met elke egocentrische op het eigen belang gerichte actie gum je een beetje weg van het woordje samen in de samenstelling ‘samenleven’. Gisteren zag ik met m’n lief de première ‘Impressies van een eeuwige stad’. De stad die ons verbindt. Niet alleen de stad verbindt ons. Wat ons echt verbindt is dat wij in het diepst van ons zijn een sociaal wezen zijn en dat we dat meer dan we nu doen moeten koesteren. Om ons weer samen te voelen in dat prachtige decor dat Dordrecht voor ons samenleven is.
Deze column verschijnt gelijktijdig op dit platform en op www.bevlogen-bourgondisch.nl
