Drie beleidsambtenaren van het ‘Team 2040’, zij coördineren de immense opgave op het vlak van klimaatneutraal worden, de groen/blauwe opgave en mobiliteit, legden uur hoe de gemeente werkt aan de uitdagingen die we op en om ons eiland hebben.
In een zaal vol senioren en overwegend autochtoon. Mensen zeg naar die de watersnoodramp van 1953 aan den lijve hebben ervaren of in ieder geval in hedendaags jargon het etiket ‘boomer’ dragen. De voorhoede van de Dordtse duurzaamheidsambities. Die voorhoede is veelal ook debet aan de situatie die wij – en vooral de jongere generaties – nu moeten zien te verbeteren.
Sommige ‘pensionado’s’ toonden zich wat verbaasd over het ontbreken van die jongere generatie of worstelen met de vraag hoe ze die generatie kunnen bereiken. Ik denk dat die generatie hun oproep niet nodig heeft. Marco Brand – wie kent hem niet; hij stond aan de wieg van het Leerorkest, zet zich in voor vluchtelingen en voor de korte (voedsel)keten – stak z’n ergernis niet onder stoelen of banken en meldde hoe actief en begeesterd juist de jongere generatie werkt aan oplossingen.
Laten we eerlijk zijn. In de jonge generaties is de auto en het rijbewijs geen vanzelfsprekendheid. Zij hebben liever adequaat en comfortabel openbaar vervoer. Zij zijn veel actiever met voeding bezig en omarmen veel vaker een vegan-lifestyle dan senioren dat doen. Hun ecologische footprint is een behoorlijk maatje kleiner dan die van mij en m’n leeftijdsgenoten die jaren eraan waren gewend op grote voet te leven.
Echt, ik doe niets af aan de intenties van de grijzende klimaatvoorhoede, maar willen ze zich verbinden met de jongere generaties vraagt dat er vooral om naar hen te luisteren en niet te blijven zenden dat ze het erg met zichzelf hebben getroffen en ook het beste met de wereld voorhebben. En echt, ik weet dat wanneer ik op een ander wijs en meerdere vingers naar mijzelf wijzen.
