Mevrouw Domenica Ghidei Biidu houdt haar speech op 't Hof (foto: Gertjan Kleinpaste)

Mijn verbazing en ontzetting was groot. Op het moment dat ik in de krant las, dat een toerist, een Nederlander waarschijnlijk, op Mallorca een slapende man op z’n kop had gepoept. Hoe haal je het in je hoofd!? In het Algemeen Dagblad staat inmiddels te lezen dat een 25-jarige knul uit de Alblasserwaard nauwelijks nog een oog dicht doet. Talloze doodsbedreigingen deden zijn smartphone haast ontploffen. Hij is angstig, durft nauwelijks nog het huis uit en voelt zich al zwaar gestraft voor zijn onvergeeflijke en onbezonnen actie. “Je kent het wel. Het was lachen, gieren, brullen. Elke dag zuipen en feesten. Vanaf ‘s middags 14.00 uur zit je al helemaal in de olie.” het gebeurde kennelijk op de laatste dag. Dertig biertjes, twintig shotjes achter de kiezen. Broodje Kebab scoren. Iemand riep: “poep op hem!” Op dat moment leek dat leuk, laat deze dader het AD optekenen in het krantenartikel.

Neem van mij aan. Ik hield vroeger ook wel van een biertje. Nog steeds overigens. Al ging ik nooit naar Renesse, Chersonissos of Mallorca. Al haalde ik het – zelfs met een stuk in de kraag – niet in m’n hoofd ergens op straat te pissen. Laat staan iemand op z’n ‘kop’ te poepen.

Afgelopen woensdag (19 juli) was ik bij de herdenking van de Eerste Vrije Statenvergadering. Die vond plaats in 1572. Daar werd de kiem gelegd voor het Nederland zoals wij dat nu kennen. Al dacht toen nog geen van de aanwezigen aan een koninkrijk. Er werd gediscussieerd over gewetensvrijheid. Het zaadje dat er werd geplant ging over zelfbeschikking en mogen zijn wie je bent.

Afgelopen woensdagavond sprak onder andere Domenica Ghidei Biidu, mensenrechten-jurist en strategisch adviseur gelijkheid, non-discriminatie, diversiteit en inclusie op deze herdenking en haar speech was scherp en zij durfde stevige kritiek op ons land en het door ons zo gekoesterde imago van tolerantie glashelder te adresseren. Ze legde haarfijn uit dat tolerantie – iemand tolereren – als vertrekpunt een zeker superioriteitsgevoel kent. Ze adresseerde helder dat discriminatie en racisme nauwelijks worden herkend door degenen die zich discriminerend of racistisch uiten. Ze vertelde dat ‘liefde’ een veel krachtiger en beter begrip is dan tolerantie. Een opvatting die één van de kernboodschappen is geweest van Martin Luther King.
De bijdrage van mevrouw Biidu was indrukwekkend. Net zoals de beide toespraken van de burgemeesters Wouter Kolff (Dordrecht) en Anja Schouten (Alkmaar). Ook de twee ‘spoken word’ bijdragen van Elten Kiene waren geweldig.

Op weg naar huis herkauwde ik wat ik allemaal had gehoord. Was ik de wijze woorden aan het overpeinzen. Dacht ik aan het gepolariseerde Nederland. Waar we nog maar bitter weinig van elkaar verdragen. Waar Rob Hoogland, een columnist van de telegraaf, Sigrid Kaag consequent ‘dat Kaagmens’ noemt. Waarna Kaag een grote hoeveelheid haatberichten wordt geadresseerd aan Frans Timmermans. Waar in kranten en op televisie vrijwel dagelijks virtueel op iemands kop wordt gepoept. Waar kennelijk geleidelijk het culturele klimaat is ontstaan, dat malloten, zoals deze jongeman van 25 uit de Alblasserwaard voortbrengt, die stomdronken geen enkele remming meer kent en die dan een wildvreemde slapende man op z’n kop poept.

In het AD voelt deze jonge gast zich inmiddels slachtoffer en roept hij haast wanhopig uit dat hij toch echt veel meer is dan die onvergeeflijk stomme klotestreek die hij de slapende man leverde. Dat die stomme fout hem toch niet zo hevig moet worden nagedragen. Bij Kaag, Timmermans of welke politicus dan ook doen we dat gretig. We dragen hen na wat in onze ogen onvergeeflijke fouten van hen waren. We ontlenen daaraan het recht hen online te beschimpen, te bespugen en virtueel op hun hoofd te poepen.

Ja, ik ben verontwaardigd over de onbezonnen en werkelijk onbegrijpelijke daad van de jongeman uit de Alblasserwaard. Ik wenste hem op Twitter toe dat hij een kwartiertje in een gierput zou worden gehangen. Maar één van de wijze lessen van woensdagavond op ‘t Hof was te kiezen voor liefde in plaats van tolerantie; was te waken voor je eigen superioriteitsgevoel en je bewust te zijn van je eigen blinde vlekken en vooroordelen. Wij zijn als samenleving collectief inmiddels aardig in de drek gezakt. Werk aan de winkel dus. Voor mijzelf, voor ons allemaal in dit land. Toon wat meer begrip voor elkaar. Meer liefde. Doorbreek die steeds fellere polarisatie. Die ruikt niet fijn. We gaan 22 november aanstaande naar de stembus, maar een beter Nederland begint bij onszelf. We kunnen beginnen onszelf wat beter te gedragen.