Foto: Gertjan Kleinpaste

Nog een klein maandje en dan word ik – ijs en weder dienende en Deo volente – tweeënzestig jaar. Nu was een paar jaar geleden zestig het nieuwe veertig dus met 62 ben ik nog steeds een jonge god, al wordt daar op de arbeidsmarkt anders naar gekeken.
Die arbeidsmarkt is precies wat mij de laatste tijd sterk bezig houdt. Dat werd afgelopen week versterkt door een Britse politica die in een filmpje baarlijke nonsens uitkraamde. Ze zal wel van de club van Boris Johnson zijn. Ze ergerde zich aan jongelui die zich erover beklaagden dat zij met hun opeengestapelde flexcontractjes, flits- en bezorgdiensten nauwelijks voldoende geld verdienden om hun leven nu eens lekker op de rails te zetten. Niet zaniken vond ze. Dan zoek je maar een beter baantje met een hoger salaris en dan laat je – nu komt het – die kleine flexibele baantjes maar aan de ouderen, die er waarschijnlijk blij mee zullen zijn en die het wellicht zelfs vrijwillig zouden willen doen.
Ik strompelde naar de keuken en zocht een teiltje.

Ik zal geen ‘maatgevende oudere’ zijn. Ik werk al vanaf 1996 freelance, flexibel in verschillende opdrachten of op basis van tijdelijke contracten. Iets dat met het klimmen der jaren overigens steeds lastiger wordt. Vooral omdat werkgevers en/of opdrachtgevers de meest bizarre vooroordelen hebben over oudere arbeidskrachten. Star, inflexibel, te vaak ziek, zwak of misselijk. Met hoge salariseisen en andere te hoog gegrepen eisen. Dat laatste lijkt mij vooral te slaan op mensen met een vast dienstverband of op vakbondswerkers die te vuur en te zwaard stevige pakketten met looneisen en goudgerande arbeidsvoorwaarden bepleiten. Wie flexibel werkt, weet inmiddels dat het inkomen schommelt tussen een fooi en een boterham met tevredenheid.
Ik behoor tot de ‘Generatie Nix’, die overigens beter heeft dan menig millenial, maar in de slipstream van de babyboomers vooral veel inleverde aan de generatie voor hen en veel kosten maakte voor hun eigen kinderen. Wij betaalden de kinderopvang gewoon volledig uit eigen zak.

Eerlijk gezegd, ik ben niet bovenmatig geïnteresseerd in het salaris dat bij een functie hoort. Ik wil gewoon een leuke functie, waarin ik mijn kwaliteiten, kennis en kunde kwijt kan. ik wil een beetje leuke organisatie, waar humor – ook de foute – op de werkvloer is toegestaan. Waar je met fijne collega’s, het liefst uit meerdere generaties, lekker de klus klaart. Een organisatie waar het een feestje is om er te werken.

Ik zou er zo mijn vijf deeltijdbaantjes voor laten schieten. Misschien geeft de krappe arbeidsmarkt mijn generatiegenoten en mij een fijn duwtje in de rug. De spoeling wordt dun. Het aantal vacatures stijgt gestaag. Dus wie weet gaan werkgevers straks wel tandenknarsend senioren ‘hiren’. Want wie een baan te bieden heeft, zegt tegenwoordig: “We are hiring”. Dus wie nog op zoek is naar een flexibele, creatieve, goed opgeleide, collegiale gast die vol in het leven staat en met zijn tijd meegaat; stop met zoeken! Hier ben ik! Naast mij nog talloze anderen. Die ooit de voorhoede vormden van degenen die geloofden in de vergaande flexibilisering van de arbeid. Die hebben onderschat dat werkgevers die daarin geloven dat onmiddellijk koppelen aan mensen in de kracht van hun leven. Wie op leeftijd raakt en niet de luxe van een vaste baan heeft, bezorgt als het aan politici ligt, zoals de Britse dame waarmee ik deze ontboezeming begon of als het aan werkgevers ligt, die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten straks vrijwillig maaltijden op een elektrische fiets. “Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje”, zong Louis Davids ooit. Wie zich als dubbeltje geboren toch opwerkte tot een kwartje, ziet inmiddels met lede ogen aan dat sociale stijging niet meer vanzelfsprekend is en dat de volgende generatie het niet vanzelf beter heeft dan de generatie waaruit zij voortkwamen.

Laat die schaarste op de arbeidsmarkt nog maar even voortduren. Net zolang totdat het besef doordringt bij veel werkgevers dat ze minder bevooroordeeld en wat meer onbevangen naar het arbeidspotentieel zouden kunnen kijken.