Ik ben geen kermisklant. Ik kom er niet graag. Al verdient het wat mij betreft de status van cultureel erfgoed en misgun ik niemand de jaarlijkse traditie die de zomerkermis in Dordrecht is.
Van mij hoeft die kermis ook niet te verkassen naar een nieuwe plek. De Spuiboulevard is straks geen doorgaande weg meer. Al ging die sowieso van niets naar nergens. Over een tijdje heeft de boulevard een knip. Kan je er vanaf de Johan de Witt een stukje op. En ook vanaf de Achterakkers. Waarom dan niet de kermis permanent daar ergens in het midden ‘s zomers vermaak laten verkopen aan de mensen die daar van houden.
Zelf had ik graag een ondergrondse langgerekte boulevard onder de boulevard ontwikkeld zien worden. Een die toegang biedt tot ondergronds parkeren. Eentje die het blik van straat haalt door het aan het oog onttrokken te stallen. Maandag aanstaande start de sloop van de parkeergarage bij de Spuiboulevard. Het college van B&W ziet ook graag de parkeergarage bij het Energiehuis en Kinepolis verdwijnen.
Het parkeren van onze ‘heilige koe’ neemt een onevenredig ruimtebeslag. Bijna 50% van de openbare ruimte is bestemd voor parkeren. Je zou toch liever zien dat 50% van de openbare ruimte zou zijn beplant met bomen en struiken.
Politiek is lang niet altijd even slagvaardig. Partijen wentelen zich ook graag in hun eigen gelijk. Niet zelden op een fundament van hun eigen subjectieve beoordeling van de feiten. “Zo’n spiegelpaleis met allemaal van die lachspiegels. Dat vond ik als kind intrigerend. Tegenwoordig denk ik soms dat iedere politieke partij een lachspiegel is en dat alle feiten die ervoor gaan staan erdoor worden vervormd.” plaatste ik afgelopen week op Twitter. Politiek is soms ook een beetje theater of kermisspektakel. Al hebben steeds meer mensen het gevoel dat ze bij de politiek van een koude kermis thuiskomen.
