Soms word je even overvallen door een vlaagje nostalgie. Dat had ik afgelopen zondag tijdens de Popronde Dordrecht, toen ik bij Visser’s Poffertjes was. Daar speelde een band van het type als het maar loeihard is, is het goed. Ik had geen oordopjes bij me en ik heb in het verleden al de nodige gehoorschade opgelopen door een overdaad aan decibellen, dus trok ik me discreet terug op het terras, waar de muziek, zij het niet altijd even toonzuiver, goed te harden was.
Op een gegeven ogenblik zag ik daar de zangeres van wat ik op dit ogenblik als een van de beste Nederlandse bands beschouw, Vera & The Sleepover Club (waarom traden die eigenlijk niet op?) en ineens was ik terug in de jaren zeventig in het Wantijpark, waar ik op een zonnige middag met vrienden, waaronder de vader van de zangeres, genoot van de Zomertuin, de voorloper van Wantijpop. Minder groots dan wat er tegenwoordig wordt georganiseerd, maar niet minder sfeervol. Ineens verlangde ik sterk terug naar die tijd, toen de toekomst heel wat zonniger leek en extreem rechts nog vooral in de eigen riolen vertoefde.
Ik keerde weer terug tot de werkelijkheid van alle dag toen de band was vertrokken en er in Visser gejamd werd door een aantal jonge muzikanten. Heerlijke muziek en ook nog eens op een menselijk volume. Ik was vooral onder de indruk van Dean Brown, die je beslist de Jimmy Hendrix van Dordrecht mag noemen. Een fantastische gitarist en dat geeft toch weer hoop voor de toekomst.
Foto: links Dean Brown (©Kees Klok)
