Ik heb niks te klagen. De hele dag vier lieve huisdieren om me heen (twee katers, twee teckels), een echtgenote die veel thuis werkt. Al heeft ze daar behoorlijk tabak van. Ze mist haar collega’s. Contact via Zoom of MS Teams is simpelweg geen echt substituut voor de sfeer, lol en collegialiteit die onderdeel zijn van het werken op kantoor. Ik merk het zelf aan de politieke beraadslagingen. Dat gebeurt online en alles wat politiek boeiend maakt, is uitgegumd in die net iets te steriele online-omgeving waarin inmiddels zelfs eenvormige oersaaie achtergrondjes worden gepromoot.
Zelf mis ik, naast politiek in naar zweet ruikende zaaltjes, het contact met klanten in de winkel. We zijn aan het schoonmaken, herinrichten en we plaatsen talloze nieuwe dingetjes in de winkel. Als we straks weer open mogen, is er weer genoeg te ontdekken voor wie een voet over de drempel zet.
Maar mijn hemel, wat is het leven – buiten de gezelligheid en de lol met m’n lief – dodelijk vervelend en saai geworden. Je gaat er bijna van verlangen naar opstootjes op het Museumplein. Maar ik heb niks te klagen. Horeca-ondernemers, die mogen klagen. Al die ondernemers van de kleine lokale winkeltjes die hun deuren dicht moeten houden; zij hebben alle reden tot klagen. Één van hen plaatste op Facebook: “de huidige maatregelen voelen als watertrappelen met een baksteen aan je voet”.
Natuurlijk heb ik de wijsheid niet in pacht. Kan ik de ernst van de situatie niet beoordelen en onmogelijk inschatten of de maatregelen effectief, proportioneel en gegrond zijn. Voor mijn gevoel ontbreken samenhang en logica soms.
Wat ik wel weet, is dat de economische schade, vooral bij talloze kleine ondernemers – ondanks de steunpakketten – heel erg groot is. Wat ik wel weet, is dat scholieren het contact met leeftijds- en klasgenoten simpelweg hard nodig hebben voor een gezonde ontwikkeling. Dat een deel van het dagelijks werk eruit bestaat dat het fijn is collega’s te zien en te spreken.
Dan kan je nog zo vaak ‘hou vol’ horen of ‘stay safe’, maar het gemis aan die talloze dagelijkse contactjes kruipt onder de huid en maakt mensen somber.
Ik houd m’n hart vast. Want na deze pandemie komt er vast een volgende. Het zal dus zoeken zijn naar de juiste balans tussen intensief samenleven met alle facetten die het leven leuk maken en zorgen voor een wereld waarin pandemieën niet de overhand krijgen en talloze slachtoffers eisen. Maar ach, wat zit ik nou te klagen.
