Waarom zou ik mij nog aankleden. Ik kan nergens meer naartoe. Alles gaat potjandoppie al om 17.00 uur dicht. Wie na die tijd nog door de regen fietst, is het spoor bijster. De kluts kwijt. Heeft geen huis meer. Fietst van ergens naar nergens.
De corona-maatregelen zijn weer fors strenger geworden. De druk op de zorg neemt immers weer toe.
Al buitelen vaxxers en auto-vaxxers op Facebook en Twitter over elkaar heen en weet iedereen één ding zeker: het leeuwendeel van alle berichten over het coronavirus, vanuit welke hoek het ook komt, moet met een korreltje zout worden genomen. Ik zag dan ook al een filmpje van iemand die een ziekenhuisbed bezet hield, omdat hij nergens last van had maar gewoon even een zoutoplossing nodig had.
Café’s en restaurants zijn opnieuw de klos. De cultuur ligt andermaal op haar gat en niet-essentiële winkels zien hun omzet slinken. opnieuw creëert de regering een economische malaise en zullen er veel kleine bedrijfjes de het risico lopen dat ze dit keer het hoofd niet boven water weten te houden. De ziekenhuizen stromen vol corona-patiënten en de ongeschreven wet schijnt ons voor te schrijven dat zij voorrang hebben op mensen die een beroep willen doen op reguliere zorg. De solidariteit die mensen met serieuze klachten, wachtend op een voor hen echt noodzakelijke operatie of behandeling, moeten opbrengen, vraagt veel van hen.
Ergens is de rek er een keer uit. Brengen mensen niet meer de solidariteit op voor anderen in de samenleving. Vooral wanneer daarbij het gevoel ontstaat, dat die ander het met de regels niet zo nauw neemt of de gehele pandemie bagatelliseert. De mate waarin mensen zich aan de regels houden, vormt in toenemende mate een probleem. Eerlijk is eerlijk, ook ik ben er af-en-toe te nonchalant in. Ik probeer er echt goed mee om te gaan. Ook in mijn werk. Ik werk een paar dagen per week in een winkel. op andere dagen geef ik les. Ik ben politiek actief en ik maak programma’s. Allemaal werkzaamheden die staan of vallen bij contact met andere mensen.
Deze week gingen de commissievergaderingen in de Dordtse politiek weer online. Een stap terug die ik bijna onverteerbaar vind. Want politiek hoort in zaaltjes thuis. Waar je elkaar de nieren proeft. Elkaar ziet. Emotie voelt. Het kan nu even niet. Dan is vergaderen in MS Teams iets dat de voortgang borgt, maar niet de politieke scherpte.
Wij zullen het er als samenleving weer even mee moeten doen. Met ongemak en eenzaamheid. Met mondkapjes. Met de boodschapjes in sneltreinvaart uit de schappen grissen. En met elkaar. Laten we dus vooral solidariteit blijven betrachten. We zitten immers allemaal in hetzelfde schuitje.
