M’n voortuin gaat op de schop. Ik heb de luxe dat het onderhoud in m’n voortuin door de gemeente Dordrecht wordt gedaan. Ik noem het Weizigtpark graag liefkozend m’n voortuin. Twee à drie keer per dag wandel ik er met onze beide teckels. Ik fiets er een aantal keren per week doorheen. Als ‘t Leerpark, de Mariastraat of ‘t ASz mijn bestemmingen zijn.
Het park moet zo lees ik op de website van de gemeente nodig worden vernieuwd. Het door Doorenbos ontworpen park – de vijver heeft de contour van een gloeilamp – is inmiddels 75 jaar oud. Het station had destijds geen ingang aan de parkzijde. Bij de herinrichting houdt men het oorspronkelijk ontwerp in ere. Wel is er aandacht voor: een grotere sociale veiligheid, lagere begroeiing waardoor er overal meer zicht is, betere en bredere paden, een goede ingang aan de Mauritsweg, een goede verbinding met het Van Baerleplantsoen, een kwaliteitsverbetering van het groen waardoor er meer insecten hun habitat vinden. Nieuwe bruggen en meer water.
Ik heb me er als politicus afzijdig van gehouden. Ik vind mezelf iets teveel een belanghebbende. Voortuin hè. Maar die voortuin verandert ingrijpend. Een accent op de bereikbaarheid van het station. En de vindbaarheid ervan. Forenzen op een holletje naar hun trein. Of stevig op de pedalen om – altijd te laat van huis – hun trein nog net te halen. De hogere begroeiing verdwijnt. Op sommige plekjes kent het park nu een bijna bosachtige aanblik. M’n ‘Tiny Forest’ zeg ik wel eens liefkozend.
Ik hou wel van het park zoals het er nu bij ligt. Het trekt veel bezoekers die er van lijken te genieten. Net als ik. Maar ja, vooruitgang hè. Wat we er ook onder mogen verstaan. We gaan het beleven. Ik hoop maar dat onze teckels niet als Idéfix reageren op iedere gekapte boom. Zoals ik hoop dat de inrichting niet al teveel wordt geënt op de begrippen ‘aangeharkt’ of ‘netjes’. Zoals ik hoop dat sociaal veilig niet een stiekem synoniem is voor kaal. We gaan het zien. Deze zomer beginnen ze met de klus.
