Anneke Pap
Anneke Pap. Foto: Ilse Schrier
Tekst en interview John Peters. Foto: Ilse Schrier

De eerste vrouw die ik aanspreek in Dubbeldam houdt toezicht op haar spelende kleinkind. Ze heeft geen zin om mee te werken. Ze komt niet goed over op tv zegt ze. Bovendien heeft die andere jongen, en ze wijst naar de overkant van de speelplek waar een zichtbaar gehandicapte jongen van ongeduld staat te springen, weinig geduld. Ik zak bijna door de grond. De ideale oppas-oma werkt niet mee. Ik wil het niet accepteren en probeer haar alsnog te overtuigen. Tevergeefs. Ze wenkt het kleinkind en de ongeduldige jongen en voor ik weet zijn ze verdwenen. Zoals ze in Duitsland zeggen: “Es ist nicht alle Tage Sonntag”. Of zoals de Rolling Stones zongen: “You can’t always get what you want”.

Net na de afwijzing van de ideale oppas-oma komt er een postbode aangelopen met rood geverfd haar. Ze stelt zich voor als Anneke Pap en ze wil graag meewerken. Terwijl ze met moeite haar met post overbeladen fiets in bedwang houdt vertelt ze dat het niet meer dan normaal vindt om anderen te helpen. “Als het nodig is help ik iedereen”.

Ze vertelt dat ze lange tijd gezorgd heeft voor een goede vriendin. Wekelijks reden zij en haar man met de trein 3 uur naar Schagen in Noord-Holland. Ze bezochten haar in het verzorgingstehuis of haalden haar op voor een bezoekje aan de dokter. En dan weer met de trein 3 uur terug. Ze kenden elkaar van de camping, waar ze goede vrienden werden. Toen de man van deze goede vriendin op zijn sterfbed vroeg of Anneke en haar man Eef voor zijn vrouw wilden zorgen, was dat voor hen vanzelfsprekend. Ze hebben het graag gedaan. Tot het eind.

Op de vraag of Anneke dit ook voor iemand zou doen die ze niet zo kende was haar antwoord “natuurlijk”. Nu help ik een mevrouw in Dubbelmonde, het verzorgingstehuis in Dubbeldam. Die mevrouw kende ze niet persoonlijk, maar ze hoorde via bekenden dat deze mevrouw hulp kon gebruiken. Anneke vindt het net zo vanzelfsprekend haar te helpen als de goede vriendin in Schagen. “Toen ze haar elle boog gebroken had stond ook de hele buurt voor haar klaar”. Op de vraag waarom ze het doet zegt ze “Elkaar helpen dat doe je toch gewoon”. Waardering heeft ze niet nodig, integendeel.

Van 15 september t/m 4 november vindt in de wijken van Dordrecht de zoektocht plaats naar “de verborgen parel”. I.h.k.v. 800 jaar stad is het Platform Tegen Armoede Drechtsteden i.s.m. Via Cultura op zoek naar mensen die iets doen voor anderen, maar daar nooit aandacht voor vragen of krijgen. Op 8 middagen gaan Ilse Schrier en John Peters op safari in de Dordtse wijken. De safari’s kennen bewust geen scenario. De route is onbekend en alle ontmoetingen zijn spontaan. Van de safari’s wordt per keer een beeldverslag gemaakt met een portret van de gevonden “Parels”, dat wekelijks verschijnt op social media. O.a. op www.via078.nl en www.platformtegenarmoede.nl.