Wanneer je met Anke Stolk praat, word je gelijk vrolijk. Ze neemt je door haar enthousiasme mee op haar vakanties met mensen met een beperking. Ik krijg het idee dat er niets leukers is dan dat. Natuurlijk weet ik wel beter van die paar keer dat ik zelf met de doelgroep heb gewerkt. Ik kon me moeilijk verplaatsen in de mensen en geloof me: het is even schrikken wanneer je beseft dat de persoon die, met zijn broek op zijn schoenen zijn derrière de lucht in stekend, van jou verwacht dat jij zijn billen afveegt. Ik vermoed dat Anke nergens van schrikt en dat het haar voldoening geeft om met mensen met een beperking te werken. Ze noemt de groepsvakanties “een week een feestje vieren”.
Ze is opgeleid om de doelgroep te werken, maar ze vindt het toch heel anders dan wanneer ze gewoon aan het werk is. “Je gaat naar Disneyland of naar andere leuke plekken”. Ze geniet van de mensen en van de grappige momenten. Je maakt dingen mee die je met ‘normale’ mensen niet zou meemaken. Het kost veel energie, maar die energie krijg je ook terug, wanneer je de mensen ziet genieten. “Het zijn herinneringen die voor altijd mee kunt nemen”.
Anke is het beste voorbeeld dat je iets terugkrijgt wanneer je je inzet voor een ander. Ze heeft haar man leren kennen op dezelfde vakantiereizen en nu is er een kleine op komst. Gevolg is wel dat ze overweegt om te stoppen met de groepsvakanties. Ze is er nog niet helemaal uit of ze haar baby een week bij een ander achterlaat om vrijwilligerswerk te kunnen doen. Ik verwacht dat Anke liever bij haar baby zal zijn, zodat ze net als vele andere moeders even een pauze neemt van alle extra dingen. Er is tenslotte niets belangrijker dan je kinderen. Maar wanneer er weer tijd is en ruimte in haar hoofd, zal ze ongetwijfeld weer meegaan op vakantie om een feestje te vieren.
