Foto: Gertjan Kleinpaste
De week tegen de eenzaamheid ging geruisloos over in de week waarin ‘coming out-day’ centraal staat. Jaarlijks is 11 oktober de dag om daarbij stil te staan. Om uit de kast te komen en om de vele variaties van de liefde te vieren.
In plaatste er een tweet over: “Coming Out day’ vandaag. Een dag om erbij stil te staan dat de liefde heel verschillende verschijningsvormen kent en dat die er allemaal toe doen, er allemaal mogen zijn en dat het niet aan ons is een oordeel te hebben over de liefde die andere mensen voor elkaar voelen.”
Op grote borden bij het stadskantoor aan de Spuiboulevard zijn foto’s te zien van de blijdschap en het geluk dat liefde de geportretteerde mensen geeft. Of het nu man/man of vrouw/vrouw is. Liefde is de prachtige samensmelting van twee mensen die met elkaar het leven vieren. Niets en niemand zou anderen op het vlak van de liefde de naar moeten nemen of bepaalde vormen van dag liefhebben moeten afkeuren.
“De liefde is prachtig, de liefde is mooi. De heerlijk, maar past niet in een kooi”, zong Ramses Shaffy ooit.
Helaas is de acceptatie en respect van en voor de LHBTIQ-gemeenschap maar een heel dun laagje ‘beschaving’ in onze maatschappij. Een laagje vol barsten en scheuren waaruit intolerantie, afwijzing en zelfs vreselijke vormen van geweld opborrelen.
Er is nog altijd een wereld te winnen als het erom gaat alle mensen echt vrij te laten in hun keuzes en in de ruimte die iedereen behoort te hebben het leven naar eigen inzicht en met eigen maatstaven in te richten.
Terwijl ik hierover nadenk en dit stukje typ, dwalen m’n gedachten af naar Teheran. Waar onvoorstelbaar dappere vrouwen hun hidjab afgooien. Hun haren afknippen. Zich verzetten tegen de onverzoenlijke onderdrukking van vrouwen die de Iraanse geestelijk leiders al decennia lang vormgeven. Daar begint de strijd pas. Ik hoop dat deze dappere vrouwen die gaan winnen.