Gisteren las ik een artikel in de NRC over de kans dat wij ook deze eeuw ‘Roaring Twenties’ zullen krijgen. Na de pandemie waar we nu nog midden in zitten, zal het einde van die pandemie leiden tot uitbundigheid, feestvreugde en wat daar beschaafd, kinky, obsceen of snobistisch aan vast zit. Een revival van sex, drugs and rock-and-roll.
Ik kan mij er nog weinig bij voorstellen. We leven nu vooral in de ‘Boring Twenties’. Alles wat het leven ‘sjeu’ geeft. is tot stilstand gebracht. De evenementenbranche, de horeca, de festivals, theater, film, muziek. Het is volledig verstomd. De voorzitter van de brancheorganisatie van de horeca, Koninklijk Horeca Nederland, meldde zaterdag jl. in dagblad Trouw dat maar liefst 50% van de sector technisch failliet is. Dat zal in de Dordtse horeca ook goed voelbaar zijn. Voor veel winkeliers en andere, met name lokale ondernemers die onze binnenstad haar karakter en sfeer geven, zal de vlag er evenmin goed voor hangen.
De ‘Roaring Twenties’ was de uitbundige opleving na de Eerste Wereldoorlog. Wel één waarbij de Verenigde Staten koos voor ‘isolationisme’ (het ‘America first’ van de vorige eeuw), Duitsland gebukt ging onder hyperinflatie (o.a. vanwege de het land opgelegde herstelbetalingen) en in Rusland Stalin met harde hand regeerde.
Natuurlijk kenmerkte deze periode vol mondiale problemen zich ook door de eerste feministische golf, muziek die tot laat in de nacht uit bars en clubs klonk waar mannen keurig in pak en vrouwen in avondjurk uitbundig dansten. Een van de sterren uit die tijd was Josephine Baker.
Van haar weten wij – dankzij dat heerlijke bladerboek ‘Dordrecht, 366 dagen’ – dat zij op 16 december 1933 in de grote zaal van Kunstmin stond. Het kon de Dordtenaar niet imponeren. De zaal zat slechts half vol. Dordrecht was destijds niet zo ‘roaring’. Dat kunnen we deze eeuw dus aanmerkelijk beter doen. Wat zou het gaaf zijn als de stad, straks als de pandemie voltooid verleden tijd is, bruist als nooit tevoren. Dat er bigbands, jazzcombo’s, frisse nieuwe bandjes en prachtige Dordtse zangers en zangeressen te horen zijn vanuit elk café en op iedere hoek. Dat in The Movies films uit de roemruchte ‘Roaring Twenties’ draaien. Dat we in Kunstmin of in het Energiehuis een waar stadsfeest vieren. Dat vrolijkheid en kooplust de harten sneller doen kloppen en dat we daarmee alle restaurants, café’s en lokale winkels de doorstart geven die ik hen van harte gun. Al ben ik stiekem bang dat teveel mensen ook dan hun feest-outfit toch bij Zalando of H&M online scoren.
