Zullen wij het eens over het Beverwijcksplein hebben? Een ooit belangrijk plein in de 19e-eeuwse schil. Een plek voor festiviteiten. De Dordtse veemarkt werd er een blauwe maandag gehouden. Niet op maandag overigens en dat was één van de redenen voor het gebrek aan succes. Er staat een prachtige fontein.
Toch vind ik het tegenwoordig nauwelijks nog een plein. Het is een fraaie plek. Maar het is een plantsoen. Met de fontein centraal. Een met hagen omzoomde cirkel eromheen. Waar je gezellig op een bankje naar het kletterende water kan luisteren. Mooie idyllische poortjes. Ruimte er omheen. Aan één zijde wordt regelmatig petanque gespeeld.
Het is een plek om lief te hebben. Bij uitstek het ideale vertrekpunt voor een Pride Walk. Want zeg nou zelf, dat Otto Dickeplein is toch veel te treurig voor zoiets vrolijks als een Pride Walk? De naamgever zijn van zo’n stenige vervelende vlakte is nauwelijks een eer te noemen.
Nu ken ik nog een stenige kale vlakte. Al is dat er één met potentie. Achter het gebouw van EGM Architecten ligt een rechthoekige loze ruimte. Het heeft nagenoeg de omvang van de Grote Markt. Er liggen kiezelstenen en El Futuro – een cadeau van EGM aan de stad – tuurt er over het water. Het Teerlinkpand staat er in de coulissen. Het is een grindbak die het verdient te worden gepromoveerd tot plein. Een plek die zich ervoor leent te worden gebruikt door optredende dichters, spontane cellisten, een sfeervolle roze zaterdagen of andere (kleinschalige) happenings. Je kan er ook een bos ik laten wandelen. Het ontbeert n.l. groen. Op dat punt wijkt de mooi omsloten ruimte af van die oudere voorganger tussen de Singel en de Spuiboulevard.
Al zijn het beide plekken die geduldig wachten op grootse daden en sfeervolle activiteiten.
