Mijn vakantie zit er weer bijna op. Vanaf volgende week gaan de weken weer in een vast stramien. Lesgeven, actief zijn in de lokale politiek en af-en-toe een ‘Via Forza’ maken voor Via Cultura. Eerlijk gezegd houd ik wel van de regelmaat die ontspruit uit die activiteiten.
Al houd ik met de lokale politiek iets van een ‘haat-liefde verhouding’. Misschien betreft dat voor mij alles rondom politiek. Ik verheug mij bijvoorbeeld nu al op de verkiezingen voor de Tweede Kamer in 2027. Want die in november 2023 boeien mij maar matig. Ik zou ook werkelijk niet weten aan wie ik de sleutel van ‘Het Torentje’ zou toevertrouwen. Nu gaan wij er als kiezers ook niet over wie er strakjes premier wordt. Al doen politieke partijen en zo’n beetje de gehele parlementaire pers graag alsof het daar in november wel over gaat.
We kiezen de honderdvijftig leden die namens ons de macht (regering) strakjes mogen controleren. Die controle is in ons parlementaire systeem erg verweven geraakt met een grote mate van loyaliteit aan de zittende macht. Coalitiepartijen hebben er immers belang bij dat hun kabinet overeind blijft en dan is het al snel schipperen als de voorgestelde wet- en regelgeving toch wat wringt met de Grondwet of met bepaalde normen en waarden.
Lokaal gaat dat nauwelijks anders. Het college van B&W weet zich verzekerd van de steun van de coalitiepartijen. Spannend is het daardoor zelden in de gemeenteraad. Eerlijk gezegd had ik de hoop dat na maart 2022, met de vorming van de huidige coalitie, er een transparanter en opener verhouding tussen college en raad zou ontstaan. Dat er ook meer oog en oor zou zijn voor het geluid en ideeën die vanuit niet-collegeparijen worden aangedragen. Je herkent een veerkrachtige en krachtdadige democratie immers het best aan de wijze waarop de meerheid zich verhoudt tot de minderheid. Het democratisch proces gaat over zoveel meer dan louter ‘de helft +1’.
Het gaat er ook over hoe toegankelijk college en raad voor de inwoners van de gemeente zijn. Hoe serieus ‘Wisdom of the crowd’ wordt meegewogen in besluitvorming en in welke mate inspraak (we noemen dat tegenwoordig vreemd genoeg graag ‘participatie’) zoden aan de dijk zet en kan leiden tot bijstelling van plannen en besluiten. Binnenkort treedt de ‘Omgevingswet’ in werking. Eerlijk gezegd ben ik beducht op het effect daarvan op de invloed van de inwoners op de ruimtelijke ordening. Ik denk dat inspraak meer nog dan nu een wassen neus zal blijken.
Het ‘Huis van Thorbecke’ is in mijn ogen aan een grondige renovatie toe. Gebeurt dat niet resteert er weinig meer dan de sloop van wat eens zo’n mooi bouwwerk was. De polarisatie en grote verdeeldheid zijn geen gunstige voortekenen. De druk vanuit de gepolariseerde flanken – extreem rechts en fundamentalistisch links – is enorm en het op consensus gerichte politieke midden lijkt steeds futlozer.
Niet de gemakkelijkste tijd om er in de lokale politiek weer eens lekker de schouders onder te zetten en raadsbreed alles in het werk te stellen om onze fijne stad steeds weer net wat mooier en beter te maken.
